31 MEI 1993. Op Tweede Pinksterdag moet het gebeuren. In het Oosterpark, maar ook in de Kuip. Het Feijenoord Stadion is stijf uitverkocht met supporters die de kampioenswedstrijd op een paar metershoge tv-schermen gaan volgen. Maar ook in Groningen is het een Rotterdamse enclave. Gezien de animo had Feyenoord het Oosterpark wel tien keer kunnen uitverkopen.
De wedstrijd wordt zelfs enkele minuten uitgesteld omdat wanhopige fans op het dak van een tribune zijn geklommen. De golfplaten overkapping kraakt onder hun gewicht. Metgod gebaart dat de fans naar beneden moeten komen, maar die geven zich niet snel gewonnen. Officieel zitten er vandaag 18.500 Groningers in het stadion. In de praktijk hoor je overwegend een Rotterdams accent. Vooraf vieren de Feyenoordsupporters feest alsof de titel al binnen is. De liederen lopen naadloos in elkaar over. Van ‘John van Loen wordt kampioen’, naar ‘Hansie bedankt’. En van ‘We worden kampioen’ tot ‘We zwaaien met zijn allen naar de Kuip’. Ondertussen jaagt een over het hek geklommen fan een losgelaten kip het doel in. Hij vervolgt al juichend zijn weg. En iedereen juicht met de grapjas mee.
Oosterpark kleurt rood-wit
Bij opkomst van beide elftallen kleurt het Oosterpark rood-wit door de honderden vlaggen, sjaals, spandoeken en het vele bengaalse vuurwerk. De stadionspeaker doet een verwoede poging de spelers voor te stellen, maar komt amper boven de herrie uit. Daarom hierbij op papier:
FC Groningen: Roorda, Boekweg, Holband, Veenhof, Wilson, Slor, Ilie, Roossien, Gall, Hamming, Van Duren.
Feyenoord: De Goey, De Wolf, Metgod, Heus, Trustfull, Gorré, Scholten, Witschge, Blinker, Kiprich, Taument.
De tribunes zitten stampvol, de zon schijnt en de dertiende landstitel in de clubgeschiedenis ligt voor het oprapen. Alles wijst erop dat het een schitterende dag gaat worden. Voor Feyenoord, maar zeker ook voor József Kiprich. Na zijn cruciale goal in Maastricht, waarmee hij Feyenoord bovenaan de ranglijst schoot, schrijft de Hongaar vandaag het volgende hoofdstuk van zijn jongensboek. Al vroeg in de wedstrijd maakt hij een heerlijke kick en rush goal. Trustfull kijkt niet eens wanneer hij het leer een loei naar voren geeft. Op het moment dat de bal voorbij vliegt gebruikt Kiprich zijn bewaker als draaischijf en weg is ie. De sprint naar het doel is lang, maar Veenhof ziet geen kans hem bij te halen. De manier waarop hij oog-in-oog met Roorda afrondt is daarnaast van ongekende klasse. Met een subtiel wippertje verschalkt ‘de Tovenaar van Tatabánya’ de uitkomende doelman, op een wijze die Nederland doorgaans alleen Dennis Bergkamp ziet doen. En alsof Kiprich niet al cult genoeg is, verrekt hij een spiertje wanneer hij langs de zee van uitzinnige Feyenoordsupporters rent. Maak je de belangrijkste goal uit je loopbaan, raak je geblesseerd door te uitbundig juichen. Bij de aftrap van Groningen staat hij al te trekkebenen.
Toch peinst hij er niet over eruit te gaan. Eerst moet Feyenoord nog in veilige haven worden geloodst. Pal voor het verstrijken van het eerste half uur, wordt een lepe diepgaande loopactie van de Hongaar beantwoord met een dito steekbal. Kiprich neemt de bal zeer matig aan, maar laat ’m wel pardoes voor de meegelopen Blinker rollen. Die schept het leer over de aanstormende Roorda voor 2-0. Kiprich tovert weer. Zelfs een mislukte aanname verandert zomaar in een assist. Kort voor rust verlaat hij onder luid applaus alsnog het veld.
Rode loper
In de tweede helft rolt FC Groningen de rode loper uit. Via Scholten en twee keer Taument wordt het uiteindelijk 0-5. De Groningers staan erbij en kijken er naar. Als figuranten in de grote Feyenoord-show. Ze blazen nog net niet de ballonnen op voor het titelfeestje. Na het laatste fluitsignaal schiet Gorré de bal torenhoog de lucht in. Pal voor de neus van scheidsrechter Van Vliet. Het woedende vingertje van de scheids is hilarisch. Als een schoolmeester die het ettertje Gorré tot de orde roept. Die zit echter al lang aan de champagne. Uitzinnige supporters komen door de omheining en nemen bezit van het veld. De fans struinen over de grassprieten, op zoek naar een souvenir. Spelers worden zo’n beetje van alles ontdaan. ‘Niet mijn broekie hè? Ik heb alleen nog een scheenbeschermer voor je’, roept Witschge tegen een fan die aan hem zit te plukken. Door de chaos op het veld wordt de prijsuitreiking verplaatst naar de eretribune. De spelers staan op de tribune en de supporters op het veld. Een omgekeerde wereld. Maar bij Feyenoord sta je nergens meer van te kijken.
Het is aanvoerder John Metgod die uit handen van sectievoorzitter Jos Staatsen de schaal krijgt overhandigd. Er worden mooie plaatjes geschoten. Door de vele supporters op het veld zit een ereronde er niet in. Na wat gehuppel en geschreeuw van je holladijee, trekken de spelers al zingend naar binnen. De meeste staan bijna naakt in de kleedkamer, door de fans ontdaan van hun spullen. Witschge spuit meteen een fles champagne leeg, waarop Kiprich achter Heus duikt om het rondspattende bruisende goedje te ontwijken. ‘Peter Bosz die is de klos’, zingen de spelers wanneer zij de sip kijkende tribuneklant opzichtig in de feestvreugde betrekken. Bij de middenvelder komt eindelijk een glimlach tevoorschijn. De perfect uitgevoerde schwalbe van MVV-er Visser heeft hem de kampioenwedstrijd gekost. Die twee zullen geen vrienden meer worden. De kans is groter dat Visser ooit met beton om zijn voeten in de Maas wordt gevonden.
Willem van Hanegem
Van een afstandje kijkt Willem van Hanegem al genietend naar de uitgelaten spelersgroep. In zijn trainingspak, leunend tegen een muurtje met een sigaretjes tussen zijn vingers geklemd. Of Feyenoord de kampioen is van de werkende klasse en niet van de stylisten?, wordt hem gevraagd. De Kromme: ‘Je vraagt je wel eens af, is dat iets geks? Als je hard werkt. Ik wou dat 90% van Nederland hard werkte, dan stonden we er denk ik financieel in één keer allemaal een stuk beter voor’. Van Hanegem kent de kracht en tekortkomingen van zijn ploeg als geen ander. Maar kom niet aan zijn jongens.
En die zijn door het dolle heen. Bij de stoere mannen van Feyenoord 1 vloeien er tranen van geluk. Het is een bonte verzameling gasten dat Feyenoord de dertiende titel heeft bezorgd. Waarschijnlijk het meest kleurrijke elftal uit de clubgeschiedenis. Stuk voor stuk lijken ze zo uit een strip gelopen. Vanwege de vele verschillende karakters en uiterlijke vertoningen ook wel het Appie Happie-elftal genoemd. Maar wat een eenheid vormen ze met z’n allen.
